[..] Γυριζα απ' το αγροκτημα στο Σαν Φρανσισκο, με τον ξεδελφο μου, Μπερναρδο Αεδο.
Γυριζαμε καβαλα στ' αλογα και τραγουδουσαμε, και δεν ηταν μονο αυτο που μ' εκανε να νιωθω ευτυχισμενος.
Μετα απο μια αποπνικτικη μερα, μια τεραστια σταχτια θυελλα ειχε σκεπασει τον ουρανο.
Την επιβραδυνε ο νοτιας, ομως τα δεντρα ειχαν αρχισει κιολας ν' αναδευονται σαν τρελα.
Ειχα ενα φοβο (μια ελπιδα) πως η νεροποντη θα μας επιανε στο υπαιθρο.
Καλπαζαμε σαν να καναμε κουρσα με τη θυελλα [..]

(Φουενες, ο μνημων, Μπορχες Χορχε Λουις)

Τη λευκη νεραιδα
Τον γαλαζιο πριγκιπα
Τον πράσινο νανο
Εχω στο μυαλο μου
μυθους

Ζω στο στομα του φιδιου
Εχει ζεστη και υγρασια
Δεν είναι και τοσο χαλια
Βλεπω την κοιλια του
Στενη και σκοτεινη
Δεν αποφασιζει να με καταπιει

Κι εξω από το φιδι
Βλεπω παλι εμενα
Κι ένα αιδοιο ανοιχτο
Ζεστο και υγρο
Θελει την ψυχη μου
Ή τη ζωη μου
Δεν αποφασιζω να με καταπιει

Αυτή είναι η ιστορια της ζωης μου παιδια

Τα Σαββατα βγαζω από το αλμπουμ
Τις φωτογραφιες γυναικων που εχω ερωτευτει
Τις τοποθετω στο τραπεζι του σαλονιου
Και τους διαβαζω ποιηματα μου
Οι φωτογραφιες είναι πολύ δεκτικες στην ποιηση
Ιδιως αν είναι βαλμενες καταλληλα στο τραπεζι.
Τους αρεσει να ακουνε τι τραβηξα τα χρονια που περασαν -
Τι με επηρεασε
Τι σημαδεψε την ψυχη μου
Κι εγω τους τα λεω λυρικα και ευαισθητα
Εκτος απ’ τη φωτογραφια της τωρινης μου αγαπημενης
Που ρωταει να μαθαινει ονοματα και που μενουν οι άλλες
Και τετοιες λεπτομερειες

Την κατηγορησαμε για υπερρεαλισμό
Και την διωξαμε απ’ τις συναντησεις

[εις αναμνησιν Μ.Σ.]

In the flinty light, it's midnight
And stars collide.
Shadows run, in full flight
To run, seek and hide.
I'm still not sure what part I play
In this shadow play, this shadow play.

In the half light, on this mad night
I hear a voice in time.
Well, I look back, see a half-smile
Then it's gone from sight.
Won't you tell me how I can find my way
In this shadow play, this shadow play.

Sounds come crashing
And I hear laughing
All those lights just blaze away.
I feel a little strange inside
A little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde.

Thoughts run wild, free as a child
Into the night.
Across the screen a thin beam
Of magic light.
Things they just don't look the same
In this shadow play, this shadow play

Shadow play, shadow play.
I can't run away from this shadow play

[Shadow Play, Rory Gallagher]


*Για τον Μειν και τον Χ2 με τη σημασια

Αντιθετα απο το ποταμι
το δεντρο
το αλογο -
Αντιθετα απο τον προεδρο-
απο τις οδηγιες χρησεως
Αντιθετα απο σενα

Μ.Κατσαρος

Δεν ξερω τι είναι ο ερωτας. Ολοι μου οι ερωτες ηταν ανεκπληρωτοι. Διαβαζω το «Νορβηγικό δάσος» του Μουρακάμι. Ένα βιβλιο που διαπραγματευεται εν πολλοις τον ερωτα.Ενα καλο βιβλιο για μενα που αναρωτιεμαι επ’αυτου. Εχω φθασει σχεδον στην μεση . Είναι μια ιστορία υπουλη σαν το αλκοολ. Κι ο ερωτας μεχρι τωρα είναι μια χλιαρη παρουσια η μια επωδυνη απουσια. Η αποσταση στον ερωτα είναι φαινεται σημαντικη. Όταν βιωνεται θολωνει απ την πραγματικοτητα. Όταν απομακρυνεται, ζεις την πνευματικοτητα του κι είναι αβασταχτος.
Τον ερωτα βιωνουν συγκεκριμενοι ανθρωποι με συγκεκριμενα χαρακτηριστικα. Όπως λεφτα κανουν επισης συγκεκριμενοι ανθρωποι αλλου τυπου όμως απ’ τους πρωτους. Ο κοσμος είναι παντου ο ιδιος. Στο Τοκυο υπαρχουν παραδοσιακα ξυλουργεια που καιγονται από ατυχημα και περιεργοι που παρακολουθουν το εργο της πυροσβεστικης.
Όπως κι εδώ σε μας. Κι οι ανθρωποι είναι δυο κομματια. Ένα κομματι που προηγειται κι ένα που ακολουθει προσπαθωντας να το καταλαβει. Τα ιδια μ’εδώ.

Μετα από 76MB μειλς
Αφου οι λεξεις εχουν πεθανει πλεον
Θα παρω το προβλημα στα χερια μου
Θα μεινετε αναυδοι με τη συμπεριφορα μου
Η θα κουνατε με απαξια το κεφαλι
Με αερα η με βροχη
Με αντιξοες συνθηκες
Στο κρησφύγετο μου
Με μπαρουτι και οξειδια μεταλλων
Μονος εγω
Ευγενης – φυγας
Θα επιτιθεμαι
Στα ονειρα σας
Με πυροτεχνηματα

Η έλλειψη οδηγει στην εξιδανικευση κι αυτή στη νευρωση. Ταξιδευοντας μονος μου πολλες ωρες διατηρουσα την ελπιδα μιας ρομαντικης παρεας.Το αποτελεσμα ηταν να πονεσουν τα ποδια μου απ τις βολτες στην «αλεα». Αλιευσα μερικα υπαινικτικα βλεμματα μονο, φτωχικος απολογισμος. Εξαλλου δεν ξερω κατά ποσο τελικα ηθελα μια γνωριμια. Συνηθισμενος σε ασωματες εμπειριες πισω από οθονες δεν ειμαι στην καλυτερη φορμα για κατι τετοιο. Ο ερωτας βιωνεται από αποσταση όπως λεει ο Γουορχωλ. Μολις το υποκειμενο γινει γνωστο η ενταση του συναισθηματος βαινει μειουμενη.Η αλλιως, θελει προσπαθεια για να μη γνωρισεις καποιον.
Και τελος παντων δεν ειμαι απ’ αυτους που πιανουν τις ευκαιριες στον αερα.

Η νευρωση που λεγαμε πριν δεν με αφησε να διαβασω σχεδον καθολου απ τα βιβλια που ειχα παραγγειλει ειδικα για την περισταση και που μολις προλαβα να παραλαβω πριν φυγω. Κουρασμενος από μια ακομα ασωματη εμπειρια εκανα γυμναστικη στο στενο κουπε αναμεσα απ τα κρεβατια. Ότι και να λεμε, το σωμα αποτελει συγκειμενο.
Η, να το πουμε αλλιως, το σωμα πρεπει να παιδευτει για να είναι ποθητο και όμως απομακρο τελικα

Απροπο , πολύ πετυχημενο εργο δεν θυμαμαι σε ποιας χωρας συμμετοχη, μαλλον της Σουηδιας, οπου μπορουσες να καρφωσεις βελακια σ’ένα ολοκληρο τοιχο καλυμμένο με στοχους. Το συγκειμενο ηταν συναισθηματικο και σωματικο. Θυμαμαι μια κυρια, (φορουσε ένα πολύ κομψο φορεμα), ειχε παθιαστει με το παιχνιδι, εριχνε και ξαναμαζευε βελακια, αν και με μια ακαμπτη εκφραση αξιοπρεπειας στο προσωπο της. Σκεφτηκα ότι εψεγε λίγο τον εαυτο της που παρασυροταν απ’ το παιχνιδι.
Ωστοσο δεν ενεδινε εκατο τοις εκατο όπως επιβαλουν οι καιροι.Προθυμη κι απομακρη.
Κινδυνεψα να παρασυρθω επισης και να κλεψω ένα βελακι για ενθυμιο. Ηταν εκατονταδες δεν θα ελειπε σε κανενα. Σκεφτηκα μηπως εχουν καποιο ανιχνευτη μέταλλων στην εξοδο για κατι τετοιες περιπτωσεις και αυτό με απετρεψε τελικα.

Ξεφυγα όμως απ’ το θεμα μου που ηταν το ταξιδι.
Δεν εχω να συμπληρωσω πολλα. Μονο πως το σεξ είναι τελικα υπερτιμημενο .Πολλη ενεργεια ξοδευεται γι αυτό.

Το αυτοκινητο ετρεχε στον ελαιωνα. Ειπα να μη μου μιλανε για λιγο. Η γη φρυγμένη και τα αγριοχορτα ξερα κατω απ τα δεντρα, τα κλαδια ένα δασος από χερια μαυρα και σωματα συστρεμμένα. Τρεχαμε σχεδον στη σκια.Δεν είναι ο ελαιωνας του μοχθου,το φρεζαρισμενο περιβολι του Βαν Γκογκ. Είναι ένα καταφυγιο να κρυφτεις μεσα του. Δε γαμιουνται όλα σκεφτηκα.
Στο τελος του δρομου το μαγαζι κι η παραλια. Πατημενο χορταρι κατω, μυριζε σανο.
Γκρεμοτσακισματα και μια σκαλα μεχρι την αμμο. Βρεθηκα αιφνης αλλου.
«το αρχαιο ασπρο φωτιζε το χορταρενιο φως / εξαπαντος θυμασαι»
Ειμαστε αυτό που μας διαμορφωσε κι αυτό που θα γινουμε στο μελλον.
Μωρο μου, ένα σωρο πραγματα δεν ξερεις για μενα.
Το μεσα δεν προβάλλεται στο εξω παρα μονο …ανεπαισθητως.
Σαν εκεινες τις γελοιογραφίες με τις κρυφες σκεψεις σε συννεφακι με γραμμη διακεκομμένη.

Στη διπλανη πετσετα η καλλίγραμμη κυρια του κυριου καμπυλωνεται κι αλλαζει ποζες.
Με διευκολυνει χαρακτηριστικα να γνωρισω την καλυτερη οψη της.

«Ητανε η σημερινη μεσογειος
Και μυριζε θαρρω
Σαρδελα ή ταραμα
Απ’ τα σκαλια σε κιτρινα χαρτια φερμενα
Ο δρομος ειχε λιτρουβιο.»

Γι αυτό μ’ αρεσει το ιντερνετ. Δημιουργει λιγες υποχρεωσεις. Δεν ειμαι απ’ αυτους που αν κοιταξουν στο παρελθον τους θα του σφιξουν θερμα το χερι.Δεν τα καταφερνω καλα με τις υποχρεωσεις.Κοροιδευω αυτόν που ημουν.Ελπιζω σε κατι καλυτερο στο μελλον.Γι’αυτό μ’αρεσουν και τα πορτραιτα του πικασσο και του μπεικον. Τα παραμορφωμενα, πολλες φορες ζωομορφα προσωπα παρωδουν το παρελθον της ζωγραφικης. Μπορει να σας πουν καποια άλλη εξηγηση. Μη γελαστειτε. Δεν κανουν ψυχογραφηματα. Θα ηταν ρηχο και ανουσιο. Κοροϊδεύουν ένα "τακτικό" παρελθον της τεχνης με το οποιο δεν συναινεσαν ποτε. Και μαζι παρωδουν τον εαυτο τους, τον τελικο αποδεκτη του εργου τους.

απντειτ: η σχολιαστρια "kyria" στον αρτ ατακ ειναι ολα τα λεφτα. επιτελους μια γυναικα που ξερει απο παρελθον και δεν αγχωνεται με το μελλον. σκεφτεται ανδρικα, εκφραζεται θηλυκα και γραφει σαν φοιτητης εξωτερικου.

Σκεφτομαι αυτά που βλεπω καθημερινα στο δικτυο στον χωρο της συγχρονης τεχνης.
Κι οσο κι αν οι μικρογραφιες στην οθονη δεν είναι παρα αγνες σκιες των πραγματικων εργων, διακρινεται η ταση , ενας κοινος παρανομαστης , το μοντελο του ανεπτυγμενου δυτικου.

Παθαινω νομιζω μια σύγχυση του υποκειμενου.
Αν ως υποκειμενο οριζουμε αυτό στο οποιο εστιαζεται το ανθρωπινο ενδιαφερον.
Μερικες φορες η σύγχυση αυτή είναι μεγαλη για ένα εγωιστη σαν εμενα που σκεφτεται πώς να λειωσει ονειροπολωντας σε μεσογειακα ταβερνεια.

Δεν προτεινουμε ως λυση την αποσυνδεση απ τον ιστο. Ισχυει το οξυμωρο η ταση στη συγχρονη τεχνη να αποτελει ενδιαφερον και αρα υποκειμενο μας, ενώ δεν αποτελουν οι πολλες επιμερους συνιστωσες της.

Θα προτειναμε στους καλλιτεχνες ως πηγη εμπνευσης ,εκτος του ιστου, ταυτοχρονη προσφυγη σε τοπικα αποθηκευτικα μεσα.
Τα μυστικα κρυβονται στα κινητα τηλεφωνα.
Και στα αρχειοθετημενα μειλς.
Αναμεσα απ τα στιβαγμενα με σειρα μηνυματα, θρυψαλα υποσυνειδητου αποτελουν ικανο αντισταθμισμα εμπνευσης μη ομογενοποιημενης.

Αφου καθε συζητηση για την τεχνη καταληγει να ειναι συζητηση για την φιλοσοφια της τεχνης, επομενως και καθε συζητηση για τον καλλιτεχνη ειναι τελικα συζητηση για τις νευρωσεις του καλλιτεχνη.

Γραφει ο Ασγκερ Γιορν:
"Οι ανθρωπολογοι διαπιστωσαν πως οι μαγοι των αγριων λαων ειναι νευρωτικοι, κοινωνικα και πρακτικα αποτυχημενοι. Το ιδιο ισχυει και για τους καλλιτεχνες.
Υπαρχουν, ομως, νευρωτικοι που δεν ειναι καλλιτεχνες, γιατι δεν μπορουν να επωφεληθουν απο τις δεισιδαιμονιες και τις τρελες τους"

Το προβλημα (γιατι είναι προβλημα) της αποδοχης της συγχρονης τεχνης στην Ελλαδα, δεν είναι σε τελευταια αναλυση προβλημα κατανοησης της πραγματικοτητας της τεχνης. Μαλλον προκειται για αδυναμια αντιληψης του αντιθετου. Κατανοηση δηλαδη του ρολου της τεχνης ως αντιθεση στην πραγματικοτητα . Η Ελληνικη κοινωνια δεν καταφερνει να προσδωσει σημασιολογικο περιεχομενο στο εργο τεχνης.

Τον ρολο της αντιθεσης στην πραγματικοτητα στην Ελλαδα εχει αναλαβει αντι της τεχνης η πολιτικη.
Η κοινωνια μας θελει την τεχνη της κυριολεκτικη και την πολιτικη της σημασιολογικη. Η πολιτικη μπορει ανετα στην Ελλαδα να είναι εξπρεσιονιστική, μινιμαλ, ποβερα, στρητ, εννοιολογικη ακομα και φλουξους.
Στην πολιτικη θεωρειται κατι το φυσικο άλλο να εννοει κι άλλο να είναι.
Αυτή είναι η εξηγηση ότι ένα αιδοιο που αυνανιζεται με υποκρουση του εθνικου υμνου θεωρειται προσβολη συμβολου διοτι εκλαμβανεται ως πραγματικο γεγονος (λες και είναι ευκολο να φαντασιωνεται καποιος με τον υμνο).
Ετσι η πολιτικη ενεργωντας ως αντιθεση στην πραγματικοτητα ασκει διωξη. Τα πραγματα από μια αποψη εγιναν κανονικα μπορουμε να πουμε.

Μπροστα από το εργο στεκεσαι με το μυαλο γεματο ετοιμες εικονες. Εικονες απο παλια κι από παντου. Ο νους προσπαθει να καταταξει αυτό που βλεπει σε σχεση με ότι εχει δει πριν. Συγκρινει, μετακινει και αλλαζει θεσεις. Ψαχνει να τοποθετησει αυτό που βλεπει. Μπορει να ακουσεις τον ηχο των αυτοματισμων καθως μετακινουν εικονες στα ραφια του μυαλου. Αν βρεις το συσχετισμο τοποθετεις το εργο στο αντιστοιχο ραφι καπου,οπουδηποτε, στην προσωπικη κλιμακα αξιολογησης.
Ψηλα στην κορυφη της στοίβας ,πανω απ'ολα, βρισκονται καποια εργα που δεν θυμιζουν τιποτε άλλο παρα μονο τον εαυτο τους. Μιλουν μια γλωσα πρωτολεια κι ο κοσμος που προτεινουν πάλλεται και φεγγει

χορευει για σενα.

"And out in front of the Nordic pavilion is a set of three modern pay toilets, done in the colors of the French flag and playing an audiotape of the Marseillaise. I don’t know who made the thing, but plenty of countries arrest artists for this kind of satire -- back in Greece, where I was last week, the director of Art Athina was thrown in the clink for including in his show a videotape that played the Greek anthem over a pornographic scene of a woman masturbating. Seems that elections are coming."

το σχολιο απο εδω

Αυτο το πραγμα με τα μπλογκς μου φαινεται και καπως σαν αγενεια. Να απανταει κανεις χωρις να εχει ερωτηθει εννοω. Μ’ απασχολει αυτο κι εκεινο. Ποιος νοιαζεται. Ο αλλος εχει τα δικα του .
Το παρατηρω και με τους καλλιτεχνες, βγαζουν τα εσώψυχα τους στον καμβα η στο χαρτι αν γραφουν, δεν εχει σημασια και μετα παραπονιουνται πως δεν βρισκουν ανταποκριση και δεν τους καταλαβαινει κανεις κι οτι ο κοσμος ειναι απαιδευτος και δε συμαζευεται.

Καθεται λοιπον ο θεατης μπροστα στο εργο και λεει «τι μαλακια». Κι εχει δικιο. Και μπορει να είναι και ανθρωπος καλων προθεσεων και φιλοτεχνος. Η μαλλον, κυριως αυτος το λεει.
Γιατι πηγαινει να δει ένα εργο ο θεατης, ψαχνοντας απαντησεις στο δικο του προβλημα κι όχι να ακουσει τον καημο του καλλιτεχνη.
Τοσο απλο. Το εργο μ’ αφορμη τον καλλιτεχνη πρεπει να μιλησει για τον πονο του θεατη.
Αυτό σε κανει να λες «την εψαχνα αυτην την εικονα» και να μενεις αναυδος.

Ο καλλιτεχνης που την ψαχνει τη δουλεια, που δεν αρκειται στα ευκολα αλλα σκαβει βαθια μεσα του, καταφερνει ανοιξει μια διοδο απ το υποσυνειδητο μεχρι το χερι του που ζωγραφιζει η γραφει. Πραγμα δυσκολο για τον καθενα. Κι ισως εκει μεσα ολοι μας εχουμε πατικωμένα κοινά πράγματα. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Όταν τα βλέπουμε μπροστά μας στον καμβά είναι μια ανακούφιση μια απόλαυση. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό. Το είχε γράψει ο συχωρεμένος ο Ραφαηλιδης καπως ετσι . Το θυμαμαι γιατι μου ειχε κανει εντυπωση.

Γι αυτό η μεγαλη τεχνη πρεπει να μιλαει για μικρα πραγματα. Για τις πρωτες τις βασικες λεξεις του λεξιλογιου της ανθρωπινης συνειδησης.
Αλλιως πως εξηγειται να μας συγκινουν τα γλυκισματα του Τιμπω και ταυτοχρονα μια φιγουρα του Μπουζιανη.

Κλεβω χρονο για να γραψω λιγες λεξεις. Κλεβω λεφτα απ την επιχειρηση μου για να ζησω. Εχω μια κρυφη αγαπη επικοινωνουμε στα κλεφτα.
Ζω σαν τον ποντικο. Εχω καταλαβει αυτον τον κοσμο και τον εφερα στα μετρα μου.
Η τεχνη πολλαπλασιαζει τον κοσμο. Δουλεια του καλλιτεχνη ειναι να πολλαπλασιαζει την πραγματικοτητα. Δουλεια του θεατη ειναι να φερνει ξανα την πραγματικοτητα του καλλιτεχνη στα μετρα του κοσμου του. Ο ενας φτιαχνει , ο αλλος οικειοποιείται. Στην καλυτερη περιπτωση κι οι δυο, καλλιτεχνης και θεατης πλουτιζουν.
Δεν εχει ξαναγινει τετοια συζητηση για εργο καλλιτεχνη οσο για το εργο του
Νικου Αλεξιου στην 52η biennale της Βενετιας. Απ αυτην την αποψη είναι ένα τυχερο εργο.
Γενιες ανθρωπων ερχονται και παρερχονται κανοντας περιπου τα ιδια πραγματα.
Περιδιαβαινουν σε τοπους, προσευχονται σε θεους, κινουνται κανοντας οσα κανει ενας ανθρωπος στη ζωη του. Πορειες που εμπλεκονται και διασταυρωνονται.Σχηματιζουν το φρακταλ της διαδοχης των γενεών της ανθρωπινης παρουσιας στον κοσμο. Μια αεναη επαναληψη μια συνεχης παρουσια.

να ζωγραφίσεις ραπ, να ζωγραφισεις χιπ-χοπ.
κι οχι τυπους με φαρδια παντελονια και μουσκουλα.
αλλα το μονοτονο της φωνης που σε συντονιζει με μια ιδιοσυχνοτητα.
τη μαγκια του στιχου.
τη μαυρη ατμοσφαιρα του βιντεο-κλιπ.
τ'αγορια που περπαταν σκυφτα γιατι δε γουσταρουν να κοιταξουν τη ζωη.
τα κοριτσια που κανουν πιρσινγκ στα μουνοχειλα.
την αρνηση και την αποστροφη.

οχι αλλο εξπρεσσιονισμο τυπου μυταρα.
καμια γυναικα του δεν γαμηθηκε 3-σαμ.
Zak Smith

Στα κλουβια του Pepe Espaliu τα συρματα της κατασκευης τους εκτείνονται μεχρι το δαπεδο και μπλεκονται μεταξυ τους. Μπορει κανεις να διαφυγει προς ενα αλλο κλουβι. Υπαρχει μια πιθανοτητα να δραπετευσει κανεις εντελως απ' τα αραιοτερα συρματα στο δαπεδο. Μπορει να ειναι και απλως ψευδαισθηση.Και να μην υπαρχει διαφυγη.
Καταφασκωντας τη ζωη λεμε οτι θα δραπετευσουμε.Γι αυτο πηγα για μπανιο. Μετρησα τους ανθρωπους που λενε "ναι" σ αυτη τη ζωη. Οσοι κολυμπησαν ειναι "ναι". Οσοι επισης εκαναν ηλιοθεραπεια. Αυτοι που διαβαζαν καλα προφυλαγμενοι κατω απο ομπρελες και δεν πλησιασαν το νερο ειναι αφαιρετικοι τυποι. Η αφαιρεση ειναι σπουδαια πραξη. Αλλα θελει σκια.

Τα κλουβια της δευτερης φωτογραφιας ειναι προιον αφαιρεσης σε σχεση με τα κλουβια της πρωτης φωτογραφιας.

για τον νεο καλλιτεχνη

*
να πας στα λαμπερα
να πας στα νεα
οπου'ναι πρωτα
κι οχι αγαπες και λουλουδια
και συναισθηματα

και τον που πρωτος εσηκωθει
(και πρωτος πεφτει)
αγνοησε τον
οτι το σωμα που τον βασταγε
δεν διευθυνει