Το αυτοκινητο ετρεχε στον ελαιωνα. Ειπα να μη μου μιλανε για λιγο. Η γη φρυγμένη και τα αγριοχορτα ξερα κατω απ τα δεντρα, τα κλαδια ένα δασος από χερια μαυρα και σωματα συστρεμμένα. Τρεχαμε σχεδον στη σκια.Δεν είναι ο ελαιωνας του μοχθου,το φρεζαρισμενο περιβολι του Βαν Γκογκ. Είναι ένα καταφυγιο να κρυφτεις μεσα του. Δε γαμιουνται όλα σκεφτηκα.
Στο τελος του δρομου το μαγαζι κι η παραλια. Πατημενο χορταρι κατω, μυριζε σανο.
Γκρεμοτσακισματα και μια σκαλα μεχρι την αμμο. Βρεθηκα αιφνης αλλου.
«το αρχαιο ασπρο φωτιζε το χορταρενιο φως / εξαπαντος θυμασαι»
Ειμαστε αυτό που μας διαμορφωσε κι αυτό που θα γινουμε στο μελλον.
Μωρο μου, ένα σωρο πραγματα δεν ξερεις για μενα.
Το μεσα δεν προβάλλεται στο εξω παρα μονο …ανεπαισθητως.
Σαν εκεινες τις γελοιογραφίες με τις κρυφες σκεψεις σε συννεφακι με γραμμη διακεκομμένη.

Στη διπλανη πετσετα η καλλίγραμμη κυρια του κυριου καμπυλωνεται κι αλλαζει ποζες.
Με διευκολυνει χαρακτηριστικα να γνωρισω την καλυτερη οψη της.

«Ητανε η σημερινη μεσογειος
Και μυριζε θαρρω
Σαρδελα ή ταραμα
Απ’ τα σκαλια σε κιτρινα χαρτια φερμενα
Ο δρομος ειχε λιτρουβιο.»