Αυτο το πραγμα με τα μπλογκς μου φαινεται και καπως σαν αγενεια. Να απανταει κανεις χωρις να εχει ερωτηθει εννοω. Μ’ απασχολει αυτο κι εκεινο. Ποιος νοιαζεται. Ο αλλος εχει τα δικα του .
Το παρατηρω και με τους καλλιτεχνες, βγαζουν τα εσώψυχα τους στον καμβα η στο χαρτι αν γραφουν, δεν εχει σημασια και μετα παραπονιουνται πως δεν βρισκουν ανταποκριση και δεν τους καταλαβαινει κανεις κι οτι ο κοσμος ειναι απαιδευτος και δε συμαζευεται.

Καθεται λοιπον ο θεατης μπροστα στο εργο και λεει «τι μαλακια». Κι εχει δικιο. Και μπορει να είναι και ανθρωπος καλων προθεσεων και φιλοτεχνος. Η μαλλον, κυριως αυτος το λεει.
Γιατι πηγαινει να δει ένα εργο ο θεατης, ψαχνοντας απαντησεις στο δικο του προβλημα κι όχι να ακουσει τον καημο του καλλιτεχνη.
Τοσο απλο. Το εργο μ’ αφορμη τον καλλιτεχνη πρεπει να μιλησει για τον πονο του θεατη.
Αυτό σε κανει να λες «την εψαχνα αυτην την εικονα» και να μενεις αναυδος.

Ο καλλιτεχνης που την ψαχνει τη δουλεια, που δεν αρκειται στα ευκολα αλλα σκαβει βαθια μεσα του, καταφερνει ανοιξει μια διοδο απ το υποσυνειδητο μεχρι το χερι του που ζωγραφιζει η γραφει. Πραγμα δυσκολο για τον καθενα. Κι ισως εκει μεσα ολοι μας εχουμε πατικωμένα κοινά πράγματα. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Όταν τα βλέπουμε μπροστά μας στον καμβά είναι μια ανακούφιση μια απόλαυση. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό. Το είχε γράψει ο συχωρεμένος ο Ραφαηλιδης καπως ετσι . Το θυμαμαι γιατι μου ειχε κανει εντυπωση.

Γι αυτό η μεγαλη τεχνη πρεπει να μιλαει για μικρα πραγματα. Για τις πρωτες τις βασικες λεξεις του λεξιλογιου της ανθρωπινης συνειδησης.
Αλλιως πως εξηγειται να μας συγκινουν τα γλυκισματα του Τιμπω και ταυτοχρονα μια φιγουρα του Μπουζιανη.