Μπροστα από το εργο στεκεσαι με το μυαλο γεματο ετοιμες εικονες. Εικονες απο παλια κι από παντου. Ο νους προσπαθει να καταταξει αυτό που βλεπει σε σχεση με ότι εχει δει πριν. Συγκρινει, μετακινει και αλλαζει θεσεις. Ψαχνει να τοποθετησει αυτό που βλεπει. Μπορει να ακουσεις τον ηχο των αυτοματισμων καθως μετακινουν εικονες στα ραφια του μυαλου. Αν βρεις το συσχετισμο τοποθετεις το εργο στο αντιστοιχο ραφι καπου,οπουδηποτε, στην προσωπικη κλιμακα αξιολογησης.
Ψηλα στην κορυφη της στοίβας ,πανω απ'ολα, βρισκονται καποια εργα που δεν θυμιζουν τιποτε άλλο παρα μονο τον εαυτο τους. Μιλουν μια γλωσα πρωτολεια κι ο κοσμος που προτεινουν πάλλεται και φεγγει

χορευει για σενα.

"And out in front of the Nordic pavilion is a set of three modern pay toilets, done in the colors of the French flag and playing an audiotape of the Marseillaise. I don’t know who made the thing, but plenty of countries arrest artists for this kind of satire -- back in Greece, where I was last week, the director of Art Athina was thrown in the clink for including in his show a videotape that played the Greek anthem over a pornographic scene of a woman masturbating. Seems that elections are coming."

το σχολιο απο εδω

Αυτο το πραγμα με τα μπλογκς μου φαινεται και καπως σαν αγενεια. Να απανταει κανεις χωρις να εχει ερωτηθει εννοω. Μ’ απασχολει αυτο κι εκεινο. Ποιος νοιαζεται. Ο αλλος εχει τα δικα του .
Το παρατηρω και με τους καλλιτεχνες, βγαζουν τα εσώψυχα τους στον καμβα η στο χαρτι αν γραφουν, δεν εχει σημασια και μετα παραπονιουνται πως δεν βρισκουν ανταποκριση και δεν τους καταλαβαινει κανεις κι οτι ο κοσμος ειναι απαιδευτος και δε συμαζευεται.

Καθεται λοιπον ο θεατης μπροστα στο εργο και λεει «τι μαλακια». Κι εχει δικιο. Και μπορει να είναι και ανθρωπος καλων προθεσεων και φιλοτεχνος. Η μαλλον, κυριως αυτος το λεει.
Γιατι πηγαινει να δει ένα εργο ο θεατης, ψαχνοντας απαντησεις στο δικο του προβλημα κι όχι να ακουσει τον καημο του καλλιτεχνη.
Τοσο απλο. Το εργο μ’ αφορμη τον καλλιτεχνη πρεπει να μιλησει για τον πονο του θεατη.
Αυτό σε κανει να λες «την εψαχνα αυτην την εικονα» και να μενεις αναυδος.

Ο καλλιτεχνης που την ψαχνει τη δουλεια, που δεν αρκειται στα ευκολα αλλα σκαβει βαθια μεσα του, καταφερνει ανοιξει μια διοδο απ το υποσυνειδητο μεχρι το χερι του που ζωγραφιζει η γραφει. Πραγμα δυσκολο για τον καθενα. Κι ισως εκει μεσα ολοι μας εχουμε πατικωμένα κοινά πράγματα. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Όταν τα βλέπουμε μπροστά μας στον καμβά είναι μια ανακούφιση μια απόλαυση. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό. Το είχε γράψει ο συχωρεμένος ο Ραφαηλιδης καπως ετσι . Το θυμαμαι γιατι μου ειχε κανει εντυπωση.

Γι αυτό η μεγαλη τεχνη πρεπει να μιλαει για μικρα πραγματα. Για τις πρωτες τις βασικες λεξεις του λεξιλογιου της ανθρωπινης συνειδησης.
Αλλιως πως εξηγειται να μας συγκινουν τα γλυκισματα του Τιμπω και ταυτοχρονα μια φιγουρα του Μπουζιανη.

Κλεβω χρονο για να γραψω λιγες λεξεις. Κλεβω λεφτα απ την επιχειρηση μου για να ζησω. Εχω μια κρυφη αγαπη επικοινωνουμε στα κλεφτα.
Ζω σαν τον ποντικο. Εχω καταλαβει αυτον τον κοσμο και τον εφερα στα μετρα μου.
Η τεχνη πολλαπλασιαζει τον κοσμο. Δουλεια του καλλιτεχνη ειναι να πολλαπλασιαζει την πραγματικοτητα. Δουλεια του θεατη ειναι να φερνει ξανα την πραγματικοτητα του καλλιτεχνη στα μετρα του κοσμου του. Ο ενας φτιαχνει , ο αλλος οικειοποιείται. Στην καλυτερη περιπτωση κι οι δυο, καλλιτεχνης και θεατης πλουτιζουν.
Δεν εχει ξαναγινει τετοια συζητηση για εργο καλλιτεχνη οσο για το εργο του
Νικου Αλεξιου στην 52η biennale της Βενετιας. Απ αυτην την αποψη είναι ένα τυχερο εργο.
Γενιες ανθρωπων ερχονται και παρερχονται κανοντας περιπου τα ιδια πραγματα.
Περιδιαβαινουν σε τοπους, προσευχονται σε θεους, κινουνται κανοντας οσα κανει ενας ανθρωπος στη ζωη του. Πορειες που εμπλεκονται και διασταυρωνονται.Σχηματιζουν το φρακταλ της διαδοχης των γενεών της ανθρωπινης παρουσιας στον κοσμο. Μια αεναη επαναληψη μια συνεχης παρουσια.

να ζωγραφίσεις ραπ, να ζωγραφισεις χιπ-χοπ.
κι οχι τυπους με φαρδια παντελονια και μουσκουλα.
αλλα το μονοτονο της φωνης που σε συντονιζει με μια ιδιοσυχνοτητα.
τη μαγκια του στιχου.
τη μαυρη ατμοσφαιρα του βιντεο-κλιπ.
τ'αγορια που περπαταν σκυφτα γιατι δε γουσταρουν να κοιταξουν τη ζωη.
τα κοριτσια που κανουν πιρσινγκ στα μουνοχειλα.
την αρνηση και την αποστροφη.

οχι αλλο εξπρεσσιονισμο τυπου μυταρα.
καμια γυναικα του δεν γαμηθηκε 3-σαμ.
Zak Smith

Στα κλουβια του Pepe Espaliu τα συρματα της κατασκευης τους εκτείνονται μεχρι το δαπεδο και μπλεκονται μεταξυ τους. Μπορει κανεις να διαφυγει προς ενα αλλο κλουβι. Υπαρχει μια πιθανοτητα να δραπετευσει κανεις εντελως απ' τα αραιοτερα συρματα στο δαπεδο. Μπορει να ειναι και απλως ψευδαισθηση.Και να μην υπαρχει διαφυγη.
Καταφασκωντας τη ζωη λεμε οτι θα δραπετευσουμε.Γι αυτο πηγα για μπανιο. Μετρησα τους ανθρωπους που λενε "ναι" σ αυτη τη ζωη. Οσοι κολυμπησαν ειναι "ναι". Οσοι επισης εκαναν ηλιοθεραπεια. Αυτοι που διαβαζαν καλα προφυλαγμενοι κατω απο ομπρελες και δεν πλησιασαν το νερο ειναι αφαιρετικοι τυποι. Η αφαιρεση ειναι σπουδαια πραξη. Αλλα θελει σκια.

Τα κλουβια της δευτερης φωτογραφιας ειναι προιον αφαιρεσης σε σχεση με τα κλουβια της πρωτης φωτογραφιας.

για τον νεο καλλιτεχνη

*
να πας στα λαμπερα
να πας στα νεα
οπου'ναι πρωτα
κι οχι αγαπες και λουλουδια
και συναισθηματα

και τον που πρωτος εσηκωθει
(και πρωτος πεφτει)
αγνοησε τον
οτι το σωμα που τον βασταγε
δεν διευθυνει