[..] Γυριζα απ' το αγροκτημα στο Σαν Φρανσισκο, με τον ξεδελφο μου, Μπερναρδο Αεδο.
Γυριζαμε καβαλα στ' αλογα και τραγουδουσαμε, και δεν ηταν μονο αυτο που μ' εκανε να νιωθω ευτυχισμενος.
Μετα απο μια αποπνικτικη μερα, μια τεραστια σταχτια θυελλα ειχε σκεπασει τον ουρανο.
Την επιβραδυνε ο νοτιας, ομως τα δεντρα ειχαν αρχισει κιολας ν' αναδευονται σαν τρελα.
Ειχα ενα φοβο (μια ελπιδα) πως η νεροποντη θα μας επιανε στο υπαιθρο.
Καλπαζαμε σαν να καναμε κουρσα με τη θυελλα [..]

(Φουενες, ο μνημων, Μπορχες Χορχε Λουις)