Το αυτοκινητο ετρεχε στον ελαιωνα. Ειπα να μη μου μιλανε για λιγο. Η γη φρυγμένη και τα αγριοχορτα ξερα κατω απ τα δεντρα, τα κλαδια ένα δασος από χερια μαυρα και σωματα συστρεμμένα. Τρεχαμε σχεδον στη σκια.Δεν είναι ο ελαιωνας του μοχθου,το φρεζαρισμενο περιβολι του Βαν Γκογκ. Είναι ένα καταφυγιο να κρυφτεις μεσα του. Δε γαμιουνται όλα σκεφτηκα.
Στο τελος του δρομου το μαγαζι κι η παραλια. Πατημενο χορταρι κατω, μυριζε σανο.
Γκρεμοτσακισματα και μια σκαλα μεχρι την αμμο. Βρεθηκα αιφνης αλλου.
«το αρχαιο ασπρο φωτιζε το χορταρενιο φως / εξαπαντος θυμασαι»
Ειμαστε αυτό που μας διαμορφωσε κι αυτό που θα γινουμε στο μελλον.
Μωρο μου, ένα σωρο πραγματα δεν ξερεις για μενα.
Το μεσα δεν προβάλλεται στο εξω παρα μονο …ανεπαισθητως.
Σαν εκεινες τις γελοιογραφίες με τις κρυφες σκεψεις σε συννεφακι με γραμμη διακεκομμένη.

Στη διπλανη πετσετα η καλλίγραμμη κυρια του κυριου καμπυλωνεται κι αλλαζει ποζες.
Με διευκολυνει χαρακτηριστικα να γνωρισω την καλυτερη οψη της.

«Ητανε η σημερινη μεσογειος
Και μυριζε θαρρω
Σαρδελα ή ταραμα
Απ’ τα σκαλια σε κιτρινα χαρτια φερμενα
Ο δρομος ειχε λιτρουβιο.»

Γι αυτό μ’ αρεσει το ιντερνετ. Δημιουργει λιγες υποχρεωσεις. Δεν ειμαι απ’ αυτους που αν κοιταξουν στο παρελθον τους θα του σφιξουν θερμα το χερι.Δεν τα καταφερνω καλα με τις υποχρεωσεις.Κοροιδευω αυτόν που ημουν.Ελπιζω σε κατι καλυτερο στο μελλον.Γι’αυτό μ’αρεσουν και τα πορτραιτα του πικασσο και του μπεικον. Τα παραμορφωμενα, πολλες φορες ζωομορφα προσωπα παρωδουν το παρελθον της ζωγραφικης. Μπορει να σας πουν καποια άλλη εξηγηση. Μη γελαστειτε. Δεν κανουν ψυχογραφηματα. Θα ηταν ρηχο και ανουσιο. Κοροϊδεύουν ένα "τακτικό" παρελθον της τεχνης με το οποιο δεν συναινεσαν ποτε. Και μαζι παρωδουν τον εαυτο τους, τον τελικο αποδεκτη του εργου τους.

απντειτ: η σχολιαστρια "kyria" στον αρτ ατακ ειναι ολα τα λεφτα. επιτελους μια γυναικα που ξερει απο παρελθον και δεν αγχωνεται με το μελλον. σκεφτεται ανδρικα, εκφραζεται θηλυκα και γραφει σαν φοιτητης εξωτερικου.

Σκεφτομαι αυτά που βλεπω καθημερινα στο δικτυο στον χωρο της συγχρονης τεχνης.
Κι οσο κι αν οι μικρογραφιες στην οθονη δεν είναι παρα αγνες σκιες των πραγματικων εργων, διακρινεται η ταση , ενας κοινος παρανομαστης , το μοντελο του ανεπτυγμενου δυτικου.

Παθαινω νομιζω μια σύγχυση του υποκειμενου.
Αν ως υποκειμενο οριζουμε αυτό στο οποιο εστιαζεται το ανθρωπινο ενδιαφερον.
Μερικες φορες η σύγχυση αυτή είναι μεγαλη για ένα εγωιστη σαν εμενα που σκεφτεται πώς να λειωσει ονειροπολωντας σε μεσογειακα ταβερνεια.

Δεν προτεινουμε ως λυση την αποσυνδεση απ τον ιστο. Ισχυει το οξυμωρο η ταση στη συγχρονη τεχνη να αποτελει ενδιαφερον και αρα υποκειμενο μας, ενώ δεν αποτελουν οι πολλες επιμερους συνιστωσες της.

Θα προτειναμε στους καλλιτεχνες ως πηγη εμπνευσης ,εκτος του ιστου, ταυτοχρονη προσφυγη σε τοπικα αποθηκευτικα μεσα.
Τα μυστικα κρυβονται στα κινητα τηλεφωνα.
Και στα αρχειοθετημενα μειλς.
Αναμεσα απ τα στιβαγμενα με σειρα μηνυματα, θρυψαλα υποσυνειδητου αποτελουν ικανο αντισταθμισμα εμπνευσης μη ομογενοποιημενης.

Αφου καθε συζητηση για την τεχνη καταληγει να ειναι συζητηση για την φιλοσοφια της τεχνης, επομενως και καθε συζητηση για τον καλλιτεχνη ειναι τελικα συζητηση για τις νευρωσεις του καλλιτεχνη.

Γραφει ο Ασγκερ Γιορν:
"Οι ανθρωπολογοι διαπιστωσαν πως οι μαγοι των αγριων λαων ειναι νευρωτικοι, κοινωνικα και πρακτικα αποτυχημενοι. Το ιδιο ισχυει και για τους καλλιτεχνες.
Υπαρχουν, ομως, νευρωτικοι που δεν ειναι καλλιτεχνες, γιατι δεν μπορουν να επωφεληθουν απο τις δεισιδαιμονιες και τις τρελες τους"

Το προβλημα (γιατι είναι προβλημα) της αποδοχης της συγχρονης τεχνης στην Ελλαδα, δεν είναι σε τελευταια αναλυση προβλημα κατανοησης της πραγματικοτητας της τεχνης. Μαλλον προκειται για αδυναμια αντιληψης του αντιθετου. Κατανοηση δηλαδη του ρολου της τεχνης ως αντιθεση στην πραγματικοτητα . Η Ελληνικη κοινωνια δεν καταφερνει να προσδωσει σημασιολογικο περιεχομενο στο εργο τεχνης.

Τον ρολο της αντιθεσης στην πραγματικοτητα στην Ελλαδα εχει αναλαβει αντι της τεχνης η πολιτικη.
Η κοινωνια μας θελει την τεχνη της κυριολεκτικη και την πολιτικη της σημασιολογικη. Η πολιτικη μπορει ανετα στην Ελλαδα να είναι εξπρεσιονιστική, μινιμαλ, ποβερα, στρητ, εννοιολογικη ακομα και φλουξους.
Στην πολιτικη θεωρειται κατι το φυσικο άλλο να εννοει κι άλλο να είναι.
Αυτή είναι η εξηγηση ότι ένα αιδοιο που αυνανιζεται με υποκρουση του εθνικου υμνου θεωρειται προσβολη συμβολου διοτι εκλαμβανεται ως πραγματικο γεγονος (λες και είναι ευκολο να φαντασιωνεται καποιος με τον υμνο).
Ετσι η πολιτικη ενεργωντας ως αντιθεση στην πραγματικοτητα ασκει διωξη. Τα πραγματα από μια αποψη εγιναν κανονικα μπορουμε να πουμε.