Τη λευκη νεραιδα
Τον γαλαζιο πριγκιπα
Τον πράσινο νανο
Εχω στο μυαλο μου
μυθους
Ζω στο στομα του φιδιου
Εχει ζεστη και υγρασια
Δεν είναι και τοσο χαλια
Βλεπω την κοιλια του
Στενη και σκοτεινη
Δεν αποφασιζει να με καταπιει
Κι εξω από το φιδι
Βλεπω παλι εμενα
Κι ένα αιδοιο ανοιχτο
Ζεστο και υγρο
Θελει την ψυχη μου
Ή τη ζωη μου
Δεν αποφασιζω να με καταπιει
Αυτή είναι η ιστορια της ζωης μου παιδια
5 σχόλια:
Έτσι όπως τα λες νομίζω ότι σ' έχουν φάει ήδη.
ωραία ιστοριούλα,
φόβος και μέσα κι απ' έξω,
πουλάκι πρόσεχε...
χαιρετω το αναγνωστικο μου κοινο -)))
Ωπ!Είμαι κι εγώ αναγνωστικό κοινό!:)
χεχεχε ! το κοινο μου ειναι εκλεκτο !
Δημοσίευση σχολίου