Δεν ξερω τι είναι ο ερωτας. Ολοι μου οι ερωτες ηταν ανεκπληρωτοι. Διαβαζω το «Νορβηγικό δάσος» του Μουρακάμι. Ένα βιβλιο που διαπραγματευεται εν πολλοις τον ερωτα.Ενα καλο βιβλιο για μενα που αναρωτιεμαι επ’αυτου. Εχω φθασει σχεδον στην μεση . Είναι μια ιστορία υπουλη σαν το αλκοολ. Κι ο ερωτας μεχρι τωρα είναι μια χλιαρη παρουσια η μια επωδυνη απουσια. Η αποσταση στον ερωτα είναι φαινεται σημαντικη. Όταν βιωνεται θολωνει απ την πραγματικοτητα. Όταν απομακρυνεται, ζεις την πνευματικοτητα του κι είναι αβασταχτος.
Τον ερωτα βιωνουν συγκεκριμενοι ανθρωποι με συγκεκριμενα χαρακτηριστικα. Όπως λεφτα κανουν επισης συγκεκριμενοι ανθρωποι αλλου τυπου όμως απ’ τους πρωτους. Ο κοσμος είναι παντου ο ιδιος. Στο Τοκυο υπαρχουν παραδοσιακα ξυλουργεια που καιγονται από ατυχημα και περιεργοι που παρακολουθουν το εργο της πυροσβεστικης.
Όπως κι εδώ σε μας. Κι οι ανθρωποι είναι δυο κομματια. Ένα κομματι που προηγειται κι ένα που ακολουθει προσπαθωντας να το καταλαβει. Τα ιδια μ’εδώ.