να ζωγραφίσεις ραπ, να ζωγραφισεις χιπ-χοπ.
κι οχι τυπους με φαρδια παντελονια και μουσκουλα.
αλλα το μονοτονο της φωνης που σε συντονιζει με μια ιδιοσυχνοτητα.
τη μαγκια του στιχου.
τη μαυρη ατμοσφαιρα του βιντεο-κλιπ.
τ'αγορια που περπαταν σκυφτα γιατι δε γουσταρουν να κοιταξουν τη ζωη.
τα κοριτσια που κανουν πιρσινγκ στα μουνοχειλα.
την αρνηση και την αποστροφη.

οχι αλλο εξπρεσσιονισμο τυπου μυταρα.
καμια γυναικα του δεν γαμηθηκε 3-σαμ.
Zak Smith