Αντιθετα απο το ποταμι
το δεντρο
το αλογο -
Αντιθετα απο τον προεδρο-
απο τις οδηγιες χρησεως
Αντιθετα απο σενα

Μ.Κατσαρος

Δεν ξερω τι είναι ο ερωτας. Ολοι μου οι ερωτες ηταν ανεκπληρωτοι. Διαβαζω το «Νορβηγικό δάσος» του Μουρακάμι. Ένα βιβλιο που διαπραγματευεται εν πολλοις τον ερωτα.Ενα καλο βιβλιο για μενα που αναρωτιεμαι επ’αυτου. Εχω φθασει σχεδον στην μεση . Είναι μια ιστορία υπουλη σαν το αλκοολ. Κι ο ερωτας μεχρι τωρα είναι μια χλιαρη παρουσια η μια επωδυνη απουσια. Η αποσταση στον ερωτα είναι φαινεται σημαντικη. Όταν βιωνεται θολωνει απ την πραγματικοτητα. Όταν απομακρυνεται, ζεις την πνευματικοτητα του κι είναι αβασταχτος.
Τον ερωτα βιωνουν συγκεκριμενοι ανθρωποι με συγκεκριμενα χαρακτηριστικα. Όπως λεφτα κανουν επισης συγκεκριμενοι ανθρωποι αλλου τυπου όμως απ’ τους πρωτους. Ο κοσμος είναι παντου ο ιδιος. Στο Τοκυο υπαρχουν παραδοσιακα ξυλουργεια που καιγονται από ατυχημα και περιεργοι που παρακολουθουν το εργο της πυροσβεστικης.
Όπως κι εδώ σε μας. Κι οι ανθρωποι είναι δυο κομματια. Ένα κομματι που προηγειται κι ένα που ακολουθει προσπαθωντας να το καταλαβει. Τα ιδια μ’εδώ.

Μετα από 76MB μειλς
Αφου οι λεξεις εχουν πεθανει πλεον
Θα παρω το προβλημα στα χερια μου
Θα μεινετε αναυδοι με τη συμπεριφορα μου
Η θα κουνατε με απαξια το κεφαλι
Με αερα η με βροχη
Με αντιξοες συνθηκες
Στο κρησφύγετο μου
Με μπαρουτι και οξειδια μεταλλων
Μονος εγω
Ευγενης – φυγας
Θα επιτιθεμαι
Στα ονειρα σας
Με πυροτεχνηματα

Η έλλειψη οδηγει στην εξιδανικευση κι αυτή στη νευρωση. Ταξιδευοντας μονος μου πολλες ωρες διατηρουσα την ελπιδα μιας ρομαντικης παρεας.Το αποτελεσμα ηταν να πονεσουν τα ποδια μου απ τις βολτες στην «αλεα». Αλιευσα μερικα υπαινικτικα βλεμματα μονο, φτωχικος απολογισμος. Εξαλλου δεν ξερω κατά ποσο τελικα ηθελα μια γνωριμια. Συνηθισμενος σε ασωματες εμπειριες πισω από οθονες δεν ειμαι στην καλυτερη φορμα για κατι τετοιο. Ο ερωτας βιωνεται από αποσταση όπως λεει ο Γουορχωλ. Μολις το υποκειμενο γινει γνωστο η ενταση του συναισθηματος βαινει μειουμενη.Η αλλιως, θελει προσπαθεια για να μη γνωρισεις καποιον.
Και τελος παντων δεν ειμαι απ’ αυτους που πιανουν τις ευκαιριες στον αερα.

Η νευρωση που λεγαμε πριν δεν με αφησε να διαβασω σχεδον καθολου απ τα βιβλια που ειχα παραγγειλει ειδικα για την περισταση και που μολις προλαβα να παραλαβω πριν φυγω. Κουρασμενος από μια ακομα ασωματη εμπειρια εκανα γυμναστικη στο στενο κουπε αναμεσα απ τα κρεβατια. Ότι και να λεμε, το σωμα αποτελει συγκειμενο.
Η, να το πουμε αλλιως, το σωμα πρεπει να παιδευτει για να είναι ποθητο και όμως απομακρο τελικα

Απροπο , πολύ πετυχημενο εργο δεν θυμαμαι σε ποιας χωρας συμμετοχη, μαλλον της Σουηδιας, οπου μπορουσες να καρφωσεις βελακια σ’ένα ολοκληρο τοιχο καλυμμένο με στοχους. Το συγκειμενο ηταν συναισθηματικο και σωματικο. Θυμαμαι μια κυρια, (φορουσε ένα πολύ κομψο φορεμα), ειχε παθιαστει με το παιχνιδι, εριχνε και ξαναμαζευε βελακια, αν και με μια ακαμπτη εκφραση αξιοπρεπειας στο προσωπο της. Σκεφτηκα ότι εψεγε λίγο τον εαυτο της που παρασυροταν απ’ το παιχνιδι.
Ωστοσο δεν ενεδινε εκατο τοις εκατο όπως επιβαλουν οι καιροι.Προθυμη κι απομακρη.
Κινδυνεψα να παρασυρθω επισης και να κλεψω ένα βελακι για ενθυμιο. Ηταν εκατονταδες δεν θα ελειπε σε κανενα. Σκεφτηκα μηπως εχουν καποιο ανιχνευτη μέταλλων στην εξοδο για κατι τετοιες περιπτωσεις και αυτό με απετρεψε τελικα.

Ξεφυγα όμως απ’ το θεμα μου που ηταν το ταξιδι.
Δεν εχω να συμπληρωσω πολλα. Μονο πως το σεξ είναι τελικα υπερτιμημενο .Πολλη ενεργεια ξοδευεται γι αυτό.

Το αυτοκινητο ετρεχε στον ελαιωνα. Ειπα να μη μου μιλανε για λιγο. Η γη φρυγμένη και τα αγριοχορτα ξερα κατω απ τα δεντρα, τα κλαδια ένα δασος από χερια μαυρα και σωματα συστρεμμένα. Τρεχαμε σχεδον στη σκια.Δεν είναι ο ελαιωνας του μοχθου,το φρεζαρισμενο περιβολι του Βαν Γκογκ. Είναι ένα καταφυγιο να κρυφτεις μεσα του. Δε γαμιουνται όλα σκεφτηκα.
Στο τελος του δρομου το μαγαζι κι η παραλια. Πατημενο χορταρι κατω, μυριζε σανο.
Γκρεμοτσακισματα και μια σκαλα μεχρι την αμμο. Βρεθηκα αιφνης αλλου.
«το αρχαιο ασπρο φωτιζε το χορταρενιο φως / εξαπαντος θυμασαι»
Ειμαστε αυτό που μας διαμορφωσε κι αυτό που θα γινουμε στο μελλον.
Μωρο μου, ένα σωρο πραγματα δεν ξερεις για μενα.
Το μεσα δεν προβάλλεται στο εξω παρα μονο …ανεπαισθητως.
Σαν εκεινες τις γελοιογραφίες με τις κρυφες σκεψεις σε συννεφακι με γραμμη διακεκομμένη.

Στη διπλανη πετσετα η καλλίγραμμη κυρια του κυριου καμπυλωνεται κι αλλαζει ποζες.
Με διευκολυνει χαρακτηριστικα να γνωρισω την καλυτερη οψη της.

«Ητανε η σημερινη μεσογειος
Και μυριζε θαρρω
Σαρδελα ή ταραμα
Απ’ τα σκαλια σε κιτρινα χαρτια φερμενα
Ο δρομος ειχε λιτρουβιο.»

Γι αυτό μ’ αρεσει το ιντερνετ. Δημιουργει λιγες υποχρεωσεις. Δεν ειμαι απ’ αυτους που αν κοιταξουν στο παρελθον τους θα του σφιξουν θερμα το χερι.Δεν τα καταφερνω καλα με τις υποχρεωσεις.Κοροιδευω αυτόν που ημουν.Ελπιζω σε κατι καλυτερο στο μελλον.Γι’αυτό μ’αρεσουν και τα πορτραιτα του πικασσο και του μπεικον. Τα παραμορφωμενα, πολλες φορες ζωομορφα προσωπα παρωδουν το παρελθον της ζωγραφικης. Μπορει να σας πουν καποια άλλη εξηγηση. Μη γελαστειτε. Δεν κανουν ψυχογραφηματα. Θα ηταν ρηχο και ανουσιο. Κοροϊδεύουν ένα "τακτικό" παρελθον της τεχνης με το οποιο δεν συναινεσαν ποτε. Και μαζι παρωδουν τον εαυτο τους, τον τελικο αποδεκτη του εργου τους.

απντειτ: η σχολιαστρια "kyria" στον αρτ ατακ ειναι ολα τα λεφτα. επιτελους μια γυναικα που ξερει απο παρελθον και δεν αγχωνεται με το μελλον. σκεφτεται ανδρικα, εκφραζεται θηλυκα και γραφει σαν φοιτητης εξωτερικου.

Σκεφτομαι αυτά που βλεπω καθημερινα στο δικτυο στον χωρο της συγχρονης τεχνης.
Κι οσο κι αν οι μικρογραφιες στην οθονη δεν είναι παρα αγνες σκιες των πραγματικων εργων, διακρινεται η ταση , ενας κοινος παρανομαστης , το μοντελο του ανεπτυγμενου δυτικου.

Παθαινω νομιζω μια σύγχυση του υποκειμενου.
Αν ως υποκειμενο οριζουμε αυτό στο οποιο εστιαζεται το ανθρωπινο ενδιαφερον.
Μερικες φορες η σύγχυση αυτή είναι μεγαλη για ένα εγωιστη σαν εμενα που σκεφτεται πώς να λειωσει ονειροπολωντας σε μεσογειακα ταβερνεια.

Δεν προτεινουμε ως λυση την αποσυνδεση απ τον ιστο. Ισχυει το οξυμωρο η ταση στη συγχρονη τεχνη να αποτελει ενδιαφερον και αρα υποκειμενο μας, ενώ δεν αποτελουν οι πολλες επιμερους συνιστωσες της.

Θα προτειναμε στους καλλιτεχνες ως πηγη εμπνευσης ,εκτος του ιστου, ταυτοχρονη προσφυγη σε τοπικα αποθηκευτικα μεσα.
Τα μυστικα κρυβονται στα κινητα τηλεφωνα.
Και στα αρχειοθετημενα μειλς.
Αναμεσα απ τα στιβαγμενα με σειρα μηνυματα, θρυψαλα υποσυνειδητου αποτελουν ικανο αντισταθμισμα εμπνευσης μη ομογενοποιημενης.