θεοί, μη με κρίνετε σαν θεό
αλλά σαν άνθρωπο
που η θάλασσα τον τσάκισε

Προσευχη των Φοινικων οπως αναφερει ο Κιπλινγκ, αλλα ενδεχεται να το εχει γραψει ο ιδιος. Νεκροι πια ολοι, λιγη σημασια εχει ποιος σκεφτηκε τους στιχους. Ποιο φαντασμα απ' το παρελθον το εγραψε αραγε, αναρωτιεται ο Μπορχες.

[..] Γυριζα απ' το αγροκτημα στο Σαν Φρανσισκο, με τον ξεδελφο μου, Μπερναρδο Αεδο.
Γυριζαμε καβαλα στ' αλογα και τραγουδουσαμε, και δεν ηταν μονο αυτο που μ' εκανε να νιωθω ευτυχισμενος.
Μετα απο μια αποπνικτικη μερα, μια τεραστια σταχτια θυελλα ειχε σκεπασει τον ουρανο.
Την επιβραδυνε ο νοτιας, ομως τα δεντρα ειχαν αρχισει κιολας ν' αναδευονται σαν τρελα.
Ειχα ενα φοβο (μια ελπιδα) πως η νεροποντη θα μας επιανε στο υπαιθρο.
Καλπαζαμε σαν να καναμε κουρσα με τη θυελλα [..]

(Φουενες, ο μνημων, Μπορχες Χορχε Λουις)

Τη λευκη νεραιδα
Τον γαλαζιο πριγκιπα
Τον πράσινο νανο
Εχω στο μυαλο μου
μυθους

Ζω στο στομα του φιδιου
Εχει ζεστη και υγρασια
Δεν είναι και τοσο χαλια
Βλεπω την κοιλια του
Στενη και σκοτεινη
Δεν αποφασιζει να με καταπιει

Κι εξω από το φιδι
Βλεπω παλι εμενα
Κι ένα αιδοιο ανοιχτο
Ζεστο και υγρο
Θελει την ψυχη μου
Ή τη ζωη μου
Δεν αποφασιζω να με καταπιει

Αυτή είναι η ιστορια της ζωης μου παιδια

Τα Σαββατα βγαζω από το αλμπουμ
Τις φωτογραφιες γυναικων που εχω ερωτευτει
Τις τοποθετω στο τραπεζι του σαλονιου
Και τους διαβαζω ποιηματα μου
Οι φωτογραφιες είναι πολύ δεκτικες στην ποιηση
Ιδιως αν είναι βαλμενες καταλληλα στο τραπεζι.
Τους αρεσει να ακουνε τι τραβηξα τα χρονια που περασαν -
Τι με επηρεασε
Τι σημαδεψε την ψυχη μου
Κι εγω τους τα λεω λυρικα και ευαισθητα
Εκτος απ’ τη φωτογραφια της τωρινης μου αγαπημενης
Που ρωταει να μαθαινει ονοματα και που μενουν οι άλλες
Και τετοιες λεπτομερειες

Την κατηγορησαμε για υπερρεαλισμό
Και την διωξαμε απ’ τις συναντησεις

[εις αναμνησιν Μ.Σ.]

In the flinty light, it's midnight
And stars collide.
Shadows run, in full flight
To run, seek and hide.
I'm still not sure what part I play
In this shadow play, this shadow play.

In the half light, on this mad night
I hear a voice in time.
Well, I look back, see a half-smile
Then it's gone from sight.
Won't you tell me how I can find my way
In this shadow play, this shadow play.

Sounds come crashing
And I hear laughing
All those lights just blaze away.
I feel a little strange inside
A little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde.

Thoughts run wild, free as a child
Into the night.
Across the screen a thin beam
Of magic light.
Things they just don't look the same
In this shadow play, this shadow play

Shadow play, shadow play.
I can't run away from this shadow play

[Shadow Play, Rory Gallagher]


*Για τον Μειν και τον Χ2 με τη σημασια

Αντιθετα απο το ποταμι
το δεντρο
το αλογο -
Αντιθετα απο τον προεδρο-
απο τις οδηγιες χρησεως
Αντιθετα απο σενα

Μ.Κατσαρος

Δεν ξερω τι είναι ο ερωτας. Ολοι μου οι ερωτες ηταν ανεκπληρωτοι. Διαβαζω το «Νορβηγικό δάσος» του Μουρακάμι. Ένα βιβλιο που διαπραγματευεται εν πολλοις τον ερωτα.Ενα καλο βιβλιο για μενα που αναρωτιεμαι επ’αυτου. Εχω φθασει σχεδον στην μεση . Είναι μια ιστορία υπουλη σαν το αλκοολ. Κι ο ερωτας μεχρι τωρα είναι μια χλιαρη παρουσια η μια επωδυνη απουσια. Η αποσταση στον ερωτα είναι φαινεται σημαντικη. Όταν βιωνεται θολωνει απ την πραγματικοτητα. Όταν απομακρυνεται, ζεις την πνευματικοτητα του κι είναι αβασταχτος.
Τον ερωτα βιωνουν συγκεκριμενοι ανθρωποι με συγκεκριμενα χαρακτηριστικα. Όπως λεφτα κανουν επισης συγκεκριμενοι ανθρωποι αλλου τυπου όμως απ’ τους πρωτους. Ο κοσμος είναι παντου ο ιδιος. Στο Τοκυο υπαρχουν παραδοσιακα ξυλουργεια που καιγονται από ατυχημα και περιεργοι που παρακολουθουν το εργο της πυροσβεστικης.
Όπως κι εδώ σε μας. Κι οι ανθρωποι είναι δυο κομματια. Ένα κομματι που προηγειται κι ένα που ακολουθει προσπαθωντας να το καταλαβει. Τα ιδια μ’εδώ.